Το μεγαλειώδες σχέδιο (ή το μεγαλειώδες επίτευγμα)

Πάντοτε φαίνεται ότι κάποιοι πρέπει να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους ...

Εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω
την ... αίσθηση που προκάλεσε το βιβλίο

"The Grand Design"
του Stephen Hawkin

Μόλις ολοκλήρωσα το διάβασμά του και θα έλεγα ότι αν εξαιρέσουμε την τελευταία παράγραφό του όπου προχωρά με γρήγορα βήματα

(εκφράζοντας λες του συνειρμούς του λίγο πιο ελεύθερα λίγο πιο άμεσα απ' ότι συνήθως)


(αφήνοντας κατά μέρος αυτή την ευγένεια,
την ουδετερότητα και το ... επίπεδο στύλ
που συνήθως χαρακτηρίζει τα γραπτά του
- αν εξαιρέσουμε το αγαθό και
αθώο "επιστημονικό" χιούμορ του)


θα έλεγα ότι το βιβλίο αυτό είναι από τα πιο ενδιαφέροντα του Hawkin,

χωρίς ωστόσο το περιεχόμενό του να κρύβει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη


για κάποιον που έχει διαβάσει τη σειρά των διαλέξεών του


"The Theory of Everything"

Τα γνωστά θέματα:
η Μ-θεωρία,
η κβαντική φυσική και η γενική θεωρία της σχετικότητας,
το (ασθενές και το ισχυρό) ανθρωπικό κριτήριο,
τα πολλαπλά σύμπαντα,
η πολλαπλότητα και η ενότητα των φυσικών νόμων,
η αρχή του χρόνου,
το big bang,
το μηδέν και το είναι,

η αναγκαιότητα (ή όχι) της ύπαρξης του θεού εντέλει
και η πρωταρχική σημασία της βαρύτητας
(ως γενεσιουργός αιτίας της αυθόρμητης δημιουργίας του/των συμπάντων)

Οι δέκα χωρικές διαστάσεις
(επτά από τις οποίες - εκείνες του "εσωτερικού διαστήματος" - κρυμμένες)
και η μία διάσταση του χρόνου,
η σούπερσυμμετρία,
"το παιχνίδι της ζωής" του Conway,
σκέψεις για την ελευθερία της βούλησης,
"όλα τα δυνατά παρελθόντα" του Feynman, κλπ, κλπ

Καλό διάβασμα ...


Θα έλεγα πως ναι η φυσική κάνει φιλοσοφία,
ωστόσο η πολλαπλότητα και ο πλούτος των αντιτιθέμενων φιλοσοφικών απόψεων
μου λείπουν κάπως εντός του πεδίου της φυσικής ...